'Untitled' van Mark Rothko

Een paar jaar geleden was er in het Haags Gemeentemuseum een overzichtstentoonstelling over het werk van Mark Rothko. In de jaren '60 was hij één van de Colourfield schilders, een groep schilders welke nauw verwant zijn aan het abstract-expressionisme. Deze stroming heeft mij nooit zo aangesproken. Gewoon omdat ik het niet mooi vond en het me niks deed. Ik ging dan ook redelijk sceptisch naar deze tentoonstelling. Wat overigens geen straf was, omdat het Gemeentemuseum een prachtige vaste collectie heeft. De ruimtes met het werk van Rothko, hing vol met schilderijen die hij gemaakt heeft in de Colourfield stijl. Grote doeken, waar je zowaar heel dichtbij kon komen. Dat is met dit soort werk ook de bedoeling. De kunstenaars van deze stijl willen dat de kijker als het ware in de kleuren gezogen wordt, zodat hij of zij één wordt met het schilderij. Dat kan alleen als je met je neus bijna tegen het schilderij staat. Mijn scepsis begon al te verdwijnen bij het bekijken van meerdere schilderijen van Rothko, tot ik bij het schilderij zonder titel kwam. Ik kon heel dichtbij staan en op dat moment was er niemand anders in de buurt. Er gebeurde iets vreemds. Hoe langer ik keek, hoe meer de kleuren begonnen te leven voor mij. Rothko had verschillende tinten rood en blauw gebruikt, waardoor de kleuren leken te dansen. Ik was niet langer een kijker, maar deel van het schilderij, opgezogen door de kleuren erin. Een geweldige ervaring, die ik niet gauw zal vergeten. Kunstwerken van een plaatje zijn toch duidelijk anders dan kunstwerken in levende lijve zien en ervaren. Voor mij is Rothko een groot kunstenaar, die helaas te jong is overleden. Dit schilderij is de inspiratiebron geweest voor mijn schilderij 'Dancers'. Met het schilderen van dit schilderij heb ik ervaren hoe ongelooflijk knap Rothko schilderde.